Hoe vaak heb ik het mezelf of mijn vrouw niet horen zeggen toen onze kinderen nog klein waren: “dit zou je moeten opschrijven!” Of:” oh, wat jammer, had ik nu maar een camera bij me gehad!”. Zo’n volzin uit de mond van een amper tweejarige, dat hartveroverend tafereeltje van een peuter, spelend met poes, de twee buurjongetjes in een ernstige conversatie verwikkeld boven een dood vogeltje in de tuin, enfin, u kunt zelf de voorbeelden eindeloos aanvullen. Meestal bleef het bij de verzuchting “je zou het moeten opschrijven”. Maar dan was er net weer eens geen opschrijfboekje in de buurt. Gelukkig, heel veel mooie herinneringen blijven op die verbluffende harde schijf, die we ons geheugen noemen, keurig bewaard om bij passende gelegenheden weer in geuren en kleuren opgehaald te worden. Maar veel is ook verloren gegaan.
En wat dat aangaat, leven we heden ten dage in een fantastische tijd. Geen enkel excuus is meer geloofwaardig, we kunnen alles opnemen, filmen, fotograferen. We kunnen het allemaal veilig opslaan en op elk gewenst moment bekijken of beluisteren. We kunnen het delen met wie we maar willen: opa’s, oma’s, broertjes en zusjes, vriendinnen, en – na vele jaren – met de peuter in kwestie zelf! Er wordt terecht gewaarschuwd voor een manier van leven die zich vooral via het beeldscherm voltrekt. Sociale armoede, gebrek aan empathie, kortom, er is van alles om kritisch op te zijn. Maar we moeten toch ook de andere kant
benoemen! Wat een mogelijkheden staan ons ter beschikking om mooie en waardevolle herinneringen vast te houden. Zelfs gestorven dierbaren kunnen digitaal nog in levende lijve onder ons zijn, hun lach, hun typische gebaren, hun stemgeluid. We zijn nagenoeg allemaal in het rijke bezit van een apparaatje dat ons in verbinding kan brengen met films, foto’s en geluidsopnamen met alle mogelijke ontroerende, vertederende, aandoenlijke, vrolijke, onvergetelijke momenten in ons leven, en dat van ouders, kinderen, kleinkinderen en vrienden. En op moeizame momenten – zeg maar in de wachtkamer bij de tandarts – heb ik de kans om via een simpele druk op de knop mezelf op te vrolijken en afleiding te bezorgen door filmpjes te bekijken waarop ik mijn prachtige kleindochter zie schommelen of zwemmen. Daarna kan ik die tandarts wel aan!