Met alle respect voor de frustratie van de Groningers met hun spleten en kieren in de gevels, maar laten we eerlijk zijn...wat in Turkije en Syrie zich voltrok in één rampzalig etmaal, maakt duidelijk dat een echte aardbeving toch een catastrofe van een andere orde is. In Loppersum kun je het losse cement uit de voegen van de huizen schrapen, in Syrië staan de huizen zelf er niet meer en mogen mensen dankbaar zijn als er alleen maar materieel verlies is.
De internationale hulpverleningskaravaan is meteen in beweging gekomen. Binnen 24 uur had ik een mail met een tranentrekkende foto van: Dorkas, stichting Vluchteling, World Vision, Artsen Zonder Grenzen, ZOA, KerkinActie, het Rode Kruis, Oxfam Novib en dan vergeet ik er vast nog een paar. Mijn naam zit in al die databases omdat ik recent of langer geleden eenmalig of regelmatig giften heb overgemaakt. Ik doe dat uit overtuiging, want ik weet dat NGO’s vaak efficiënt kunnen werken, omdat ze in veel getroffen gebieden toch al aanwezig waren en goede netwerken hebben opgebouwd, zodat bij rampen als deze krachtdadig kan worden opgetreden. Het irriteert me tegelijkertijd mateloos, dat zelfs in dit humanitaire werk de versplintering heerst. Iedereen zijn eigen clubje, eigen logo, eigen hesjes, eigen mission statement, eigen magazine, eigen achterban. Versnipperd, zoals zoveel in onze wereld. Niettemin, er gebeurt in elk geval iets. Ook in Syrië, waar in een burgeroorlog waar niemand daarbuiten iets van snapte, toch al een enorm aantal mensen dakloos was geworden. Dus de moraal van dit verhaal is uiteindelijk toch simpelweg: wij moeten doneren. Royaal, ruimhartig, het gaat om mensen, mensen zoals wij. Mensen die hoe dan ook weer verder moeten. Dus of we nu Groninger, Fries of Randstedeling zijn, kaaskop of medelander van kleur… open je hart en je portemonnee!
Comments