Jozef van den Berg is niet meer onder ons. Even schoot ik vol toen ik dit bericht vernam. En mijn gedachten gingen terug naar diverse momenten, waarop ik deze beminnelijke monnik mocht spreken. Altijd een warm welkom, altijd een ontmoeting met inhoud. Nee, ik was het zeker niet in alles met hem eens, ik vind de oosters-orthodoxe kerk nogal massief in haar dogmatiek en Jozef was wat dat betreft een echte bekeerling. Maar hij was ook een warme persoonlijkheid, een mensenmens, die tijd en aandacht gaf aan al die zinzoekers uit Nederland en Vlaanderen, die – vaak met een rugzak vol vragen en zorgen – bij hem in zijn kotje in Neerijnen een luisterend oor zochten en vonden.
Ik heb in een grijs verleden verschillende van zijn voorstellingen gezien en kon erdoor ontroerd worden. Diepe levenswijsheid zat, ook voordat hij zich tot het christelijk geloof wendde en monnik werd, altijd al in zijn verhalen. In die zin was het meer dan jammer dat hij zich terugtrok uit die wereld, want een groter podium dan dat kon hij niet krijgen. Maar onmiskenbaar is hij in al die decennia sindsdien van grote betekenis geweest voor talloze mensen die, zelfs als ze zijn radicale invulling van begrippen als bekering en roeping niet konden meemaken, in hem wel authentieke christelijke liefde en oprechte toewijding aan God hebben herkend en daardoor gesticht zijn. Zijn gedachtenis zij tot zegen.
Francis Jonckheere schreef jaren geleden de biografie van Jozef onder de titel 'Van poppenspeler tot acteur van Christus'. Een aanrader!
Комментарии