Waar wereldwijd de gestorvenen – in de lijn van de rooms-katholieke traditie – herdacht worden op Allerzielen, is het in veel protestantse kerken in ons land gebruik om dat te doen op de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Dat wil zeggen: de zondag voordat de Adventstijd begint. De kerkelijke kalender loopt altijd een paar weken voor op de burgerlijke en begint het nieuwe jaar met de eerste zondag van Advent, doorgaans begin december, en uiteraard uitmondend in het kerstfeest.
Ik heb zo dadelijk dertien mensen te gedenken. Dat zegt iets over de gemiddelde leeftijdsopbouw in onze kerkgemeenschap en ik vermoed dat we daarin niet veel verschillen van veel andere in ons land.
In de kerkdienst verwachten we veel nabestaanden. Zij krijgen de mogelijkheid om tijdens de dienst, na het noemen van de naam van de door hen betreurde overledene, naar voren te komen en een gedenkkaars aan te steken. Als alle namen geklonken hebben, is er voor alle overige aanwezigen ook ruimte voor het aansteken van een waxinelichtje. Elk jaar overvalt het me haast, te zien hoeveel mensen van die gelegenheid gebruik maken. Klaarblijkelijk spreekt het ritueel ons aan, en ik concludeer tevens dat er bijna geen mensen zijn die niet met verdriet en gemis onder hun arm lopen.
Kees van der Zwaard schreef jaren geleden een mooie alternatieve tekst op Gezang 730 uit het kerkelijk Liedboek (die van Matteus Verdaasdonk is overigens ook mooi), en dat zingen we voorafgaand aan het voorlezen van de namen. Ik deel het graag langs deze weg, wetend dat Kees het prima vindt, als het gebruikt wordt. Dus collega’s: voor vanmorgen te laat, maar bewaar het voor volgend jaar!
Heer, herinner U de namen, ieder die gestorven is.
Zie ons aan zoals wij kwamen uit de diepte, het verlies
van de mensen, die wij dragen op de lippen, in ons hart,
die wij missen sinds de dagen, dat de dood ons huis verwart.
Heer, U weet hoe vaak wij deelden van ons dagelijkse brood,
hoe wij vochten, hoe wij speelden, ongehinderd door de dood.
Ooit bent U met ons begonnen aan een ware levensreis.
Langs de wegen van verlangen gaan wij biddend: breng ons thuis.
Uit het duister van de dalen zoeken wij uw nieuw gebied.
Laat ons niet in schuld verdwalen, niet verzanden in verdriet.
U bent onze hoop voor ogen, spreek één woord: je bent bemind,
zoals Jezus werd bewogen met ontferming voor een kind.
God, gedenk de vele aardse tranen van verdriet en zorg,
vang ze op, Heer, en bewaar ze in uw kruik van troost en borg;
en ontvang de levensparels, die wij koesteren als een schat,
wil hen in uw Rijk aanvaarden en gebruiken voor uw stad.
Comments