Sinds begin jaren negentig ben ik misschien wel tien keer als reisleider met een groep gemeenteleden en andere belangstellenden naar Israël geweest. Voor het laatst nog niet eens zo heel lang geleden, een half jaar voordat corona voor het eerst alle reisbewegingen platlegde.
Ik houd van Israël. Van de veelkleurigheid van de bevolking. Van het landschap. Van het klimaat. Van de taal. Van de joodse religie, die –in de liberale vorm – dicht bij mijn eigen religieuze beleving staat. Van de can do mentaliteit van de Israëliërs.
Ik voel me - als christelijke Europeaan - ook altijd weer nederig en klein onder het gewicht van de geschiedenis van het Joodse volk in de jaren van het Nazisme. Maar ook al eerder, waar in Oost-Europa het gedenken van de lijdensweg van Jezus Christus vaak aanleiding was voor pogroms (een Russisch woord dat vernietiging/verwoesting betekent) onder de Joodse bevolking.
Ik heb ook twee termijnen ervaring als Ecumenical Accompanier op de Westelijke Jordaanoever. Zeg maar: aan de andere kant van de Muur. Onder de Palestijnse bevolking. Ook heb ik tweemaal een tijdje als vrijwilliger gewerkt bij de Tent of Nations, de boerderij van de Palestijnse familie Nassar die al jarenlang geweldloos het behoud van hun land probeert te garanderen tegen steeds agressiever optredende zionistische kolonisten. Ik heb het lijden en de onmacht van het Palestijnse volk van heel dichtbij gezien en - voor zover ik dat als buitenstaander kon - meegevoeld.
Ik heb geen behoefte om partij te kiezen, ik onderteken geen petities voor of tegen de een of de ander, ga niet naar demonstraties, heb er alleen maar verdriet van en zie mensen voor me. Mensen aan beide zijden, met een gezicht, met een verhaal, met idealen, met ambities, met gezinnen, met hobby’s … Mensen zoals ik. De grootste uitdaging vandaag is voor mij om ‘meerzijdig partijdig’ te blijven en mensen te blijven zien. Natascha van Weezel vraagt in haar recent verschenen boek: Hoe houd je je hart zacht? Ik moet het boek nog lezen, maar het zou mij niet verrassen als ook zij concludeert: door in en ondanks alles mensen te blijven zien.
Comments