De kerstnacht is een druilerige, mistige nacht. Ik heb onderweg naar Kampen regelmatig behoefte aan groot licht op mijn pad. Er heerst serene rust als we het stadje binnenrijden. Het is werkelijk een stille nacht. Rond 03.00 arriveren we bij de Open Hof kerk. Een wakkere, opgewekte vrijwilligster verwelkomt ons, schenkt koffie en smeert een broodje . Links van ons is collega Klaas van der Kamp met een achttal mensen nog volop verwikkeld in de voortgaande vieringen. Rond 04.00 uur nemen wij, afkomstig uit Houten en Culemborg, het stokje over voor de volgende vier uren. Met een paar warme woorden overhandigt Klaas mij de brandende kaars, zoals ik dat vier uur later op mijn beurt mag doen aan collega Kasper Jager. En dan is het onze beurt. Elsje, Dick, Cees en ik en twee vrijwilligsters uit Kampen brengen een onvergetelijke kerstnacht door. Met Jesaja en Lucas, Godfried Bomans en Huub Oosterhuis, Willem Vermandere en de broeders van Taizé. We zingen samen, we luisteren naar muziek, we spreken van hart tot hart met elkaar, we horen verhalen. Tussentijds krijgen we warme, gevulde groentesoep en thee, koffie en water naar behoefte aangereikt. Vier uren vliegen voorbij en we verlaten welhaast met tegenzin de nachtkapel. Waar we vaak horen dat het doel de middelen heiligt, zijn hier ook de middelen zelf “heilig”. Wat ook de uitkomst gaat worden, - en we hopen en bidden daar het beste van, voor de familie Babayants en voor enkele honderden mensen met een vergelijkbaar verhaal – intussen zullen veel betrokkenen in “Kampen” als bijvangst de vreugde van verbondenheid en menselijkheid ervaren. Ik zeg het zonder overdrijving: deze stille nacht was voor ons een heilige nacht.
コメント