Afgelopen week voor het eerst naar Kampen gereden. Naar de Open Hof kerk. De kerkgemeenschap die in dit mooie gebouw samenkomt, heeft het lef gehad om kerkasiel aan te bieden aan de Uzbeekse familie Babayants. Een gezin met vier kinderen, van wie er twee in Nederland geboren zijn. De kinderen spreken keurig verzorgd Nederlands, zaten op dansles, een voetbalclub, etc. Kortom, geïntegreerd. Precies zoals we dat graag zien. Bijna elf jaar heeft de familie doorgebracht in het asielzoekerscentrum in Emmen. Laat het even doordringen: bijna elf jaar! Nu dreigt uitzetting, omdat Uzbekistan als een veilig land wordt beschouwd voor deze christelijke familie die daar zelf een andere perceptie over heeft. Kerkasiel dus, als laatste strohalm. De Open Hof gemeente heeft gereageerd vanuit het hart. Of het ook verstandig is, zou je kunnen betwisten. Het is denkbaar dat de huidige regering dit gebeuren domweg negeert en dan rijst de prangende vraag of de dappere Kampenaren echt een heel lange adem zullen hebben. Maar feit is, dat na de beslissing, met het hart genomen, het verstand ook in actie kwam. De actie wordt uitstekend gecoördineerd, er zit een bekwame en prudente spin in het web die sturing geeft aan de nog altijd groeiende groep vrijwilligers, voorgangers en muzikanten die hun medewerking toezeggen en meteen ook tal van vragen, wensen en suggesties hebben. Tot nog toe verloopt alles zoals het moet. Nogmaals, het zal een zaak van zeer lange adem worden, misschien wel de complete huidige regeringsperiode. Dat mag je niet hopen. Ik ga zelf zeker mijn best doen om regelmatig de lange polderwegen richting Kampen te begaan en mijn steentje bij te dragen, op hoop van zegen voor dit gezin. Stof voor de preek in de kerstnacht ligt in elk geval dit jaar voor het oprapen. Over ‘geen plaats in de herberg’ en een herbergier die toch zijn hart liet spreken, omdat hij in de ogen van een medemens een vraag van God zelf meende te herkennen. Kunstenaar Egbert Modderman bracht het onthutsend en ontroerend mooi in beeld. Je zou er vanuit Kampen - ben je toch al zo'n eind naar het noorden opgerukt - haast voor doorrijden naar Groningen.
Comments