Doorgaans pak ik, op de terugweg in de auto na te zijn voorgegaan in een kerkdienst in Tricht of elders in den lande, nog een stuk OVT mee, dat prachtige geschiedenisprogramma dat de VPRO tussen 10.00 en 12.00 op Radio 1 aanbiedt, standaard afgesloten met een geluidsfragmentje met de stem van de legendarische G.B.J. Hilterman. Afgelopen zondag werd ik daarbij door enige weemoed overvallen, want presentator Jos Palm nam, na ruim twintig jaar, afscheid. In de NRC staat een mooi interview met hem. Ik citeer daar met grote instemming onderstaande gedachten uit: “Je moet weg, dat is de regel, terwijl je, naarmate de jaren klimmen, steeds minder dom wordt. Het koffertje dat je bij je draagt vult zich met nuttige kennis die bij je past. Je moet er natuurlijk niet over zeuren als het je overkomt, maar ik merk dat ik het toch lastig vind om het zelf mee te maken… Ouderen worden sowieso veel te snel weggestuurd…Het heeft te maken met een obsessionele reflex van de omroepen. Ze willen jong publiek en ze denken dat jonge mensen alleen maar jonge mensen willen horen. Welke kop staat het beste op een foto, veel verder komt het niet. Volgens mij is dat een groot misverstand. Ik ken genoeg mensen van dertig die luisteren naar programma’s waar ze wat van opsteken, die lang niet alleen door jonge mensen worden gepresenteerd. Bij de NPO denken ze vaak: Als we maar genoeg op onze hurken gaan zitten, dan krijgen we ze wel. Terwijl het volgens mij andersom moet zijn, mensen moeten hun best doen om dingen te begrijpen. ‘Niet de leraar moet buigen, maar de leerling moet klimmen’, was de stelregel van het schoolhoofd Bint uit de gelijknamige roman van Bordewijk…
Ook ik behoor tot de leeftijdscategorie waartoe Jos gerekend wordt. Ik heb het geluk, dat de Protestantse Kerk Nederland mij de ruimte geeft om, - dankzij een goede gezondheid en voldoende energie – ook na het bereiken van de AOW-leeftijd actief aan het werk te blijven. Ik wil niet pretenderen dat mijn koffertje vol wijsheid zit, maar allicht breng ik na bijna zeven decennia in dit ondermaanse enige levenservaring en praktijkkennis mee, waarmee ik anderen van dienst kan zijn. Leeftijd hoeft ook zeker geen beletsel te zijn om met mensen van een veel jonger bouwjaar om te gaan, zeker niet in deze tijd waarin veel van de formele afstand die er vroeger was tussen de generaties, gesneuveld is. Ook opa draagt een spijkerbroek en doet aan hardlopen, oma bezoekt de sportschool en walkt nordic. Ze nemen de telefoon op met hun voornaam en weten de weg in de digitale wereld. In veel culturen was – en is soms nog - de ervaring en wijsheid van mensen op leeftijd goed voor een leidinggevende positie in bestuur en rechtspraak. Tegenwoordig denk ik vaak: we zouden voor het deelnemen aan regeren over ons land misschien wel een leeftijdsdrempel moeten instellen. Je moet pubers hebben opgevoed, een keertje mantelzorger zijn geweest, een keertje een burn-out hebben gehad of anderszins gedwongen thuis gezeten, voor je de pretentie mag koesteren dat jij het volk kunt vertegenwoordigen… Meer senioren op het pluche, wat mij betreft!
Commenti