Al voor het tweede jaar op rij heb ik me laten overhalen om op de eerste dag van het nieuwe jaar in de Linge te springen. Ik kan niet ontkennen, dat het vooruitzicht daarop me de hele oudejaarsavond daarvoor al parten speelde. Bij Pieter Derks kon ik het even vergeten, maar daarna wilde ik eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk mijn bed in, om in elk geval op 1 januari 2025 uitgerust en met de best mogelijke weerstand aan de oever van de mooiste rivier van Nederland te staan.
Het is een beetje als bij de tandarts. Je weet dat het geen aangename ervaring wordt, maar eenmaal in de stoel onder de lamp zit er niets anders op dan je mond te openen en lijdzaam te ondergaan wat goed voor je is.
Maar is zo’n nieuwjaarsduik dan goed voor je? Medisch gezien denk ik dat je daar voorzichtig mee moet zijn, maar mentaal gezien mag ik na twee jaar ervaring zeggen: ja, heel goed! Het is een verbindende belevenis om daar met een flink aantal mensen van alle leeftijden te staan blauwbekken, wachtend op het aftellen van tien naar nul. En je wordt er van binnen warm van als je ziet, hoe weer anderen zich hebben ingespannen met het bereiden van snert, chocolademelk en gloeiwijn, een enorme stip aan de horizon als je het koude bad nog voor de boeg hebt!
Eigenlijk is zo’n nieuwjaarsduik een soort doop. Je gaat kopje onder, en met jou een heel jaar dat nu tot jouw verleden behoort. En je stapt (zo snel mogelijk!) weer uit het water, nat, rillend, maar ook tintelend van energie en levenslust, van zelfvertrouwen en moed. Je bent het nieuwe jaar immers begonnen met het verleggen van een grens, met afzien, met jezelf overwinnen. En terwijl je je in een dikke badhanddoek wikkelt en gretig van je warme erwtensoepje lepelt, weet je weer: dit kan dus! Doorzetten als het in je leven koud en nat wordt. Met als belangrijke kanttekening en tevens levensles: alleen zou ik het nooit gedaan hebben!
Comments