Ooit hoorde ik Evert van der Poll tijdens een lezing spreken over ‘het ochtendblad dat ik trouw lees'. Een geestige vondst die ik sindsdien menigmaal met succes heb geplagieerd. Er zijn altijd mensen die deze sluikreclame meteen door hebben en er waarderend om kunnen grinniken. Feit is, dat ik in mijn preken van de afgelopen jaren nogal eens met een citaat uit TROUW op de proppen placht te komen. Soms om de hoorders ‘in mijn verhaal te trekken’, soms om een punt te maken dat ik dusdanig goed geformuleerd had aangetroffen in de krant, dat het verspilde tijd en energie zou zijn (immers een calvinistische zonde van de eerste orde!) om het nog anders, laat staan beter, te willen zeggen. Welaan, het hoge woord moet er nu maar uit: ik ben bang dat ik mijn ochtendblad iets minder trouw ga lezen en er zeker aanzienlijk minder uit ga citeren. Waarom? Trouwe lezers hebben het al begrepen: omdat Stevo Akkerman na ruim acht jaar een punt heeft gezet achter zijn columns. Zonder dat ik de andere columnisten mindere kwaliteit en inhoud wil toedichten, had Stevo iets wat hem bij uitstek herkenbaar en sympathiek maakte voor gelovige twijfelaars en twijfelende gelovigen, onder wie ik ook mezelf terugvind. Hij kent de tale Kanaäns, hij kent de stokpaardjes van evangelicals en PKN’ers, hij weet de weg in de Bijbel en is eerlijk over alle weerzin die je vaak kunt voelen bij die hele wereld van religie en geloof, waar je tegelijkertijd nooit los van komt en ook niet wilt komen, al was het maar omdat je dierbare ouders in datzelfde geestelijk huis hebben gewoond. Hij wist zo vaak woorden te geven aan wat mij bezighield – en naar mijn vaste overtuiging velen met mij, ook zondags in de kerk. Die woorden moet ik in de toekomst zelf vinden, hopelijk net zo integer, zorgvuldig, scherp en toch ook mild en vol zelfspot en -reflectie. Bedankt Stevo, vrede en alle goeds gewenst.
