Ineens ontdek ik in de kale boom voor het raam van mijn werkkamer de dikke knoppen. Knoppen die op openbreken staan. Waaruit binnenkort jong groen te voorschijn zal springen. En tijdens m'n rondje hardlopen valt mijn oog op de weelde aan paarse krokussen tussen het bruin van afgevallen blad. Vorige week was er nog nauwelijks iets van zichtbaar, maar vandaag zoekt overal nieuw leven de weg naar buiten. Ja, de natuur – die zich trouwens ook als geduchte vijand kan ontpoppen – geeft altijd weer tekenen van hoop. Hoop, misschien wel de grootste gave die ons als mensen is geschonken. Door moeder natuur, of door de Schepper, het is maar hoe je het wil zien. En ik moet terugdenken aan de nieuwjaarsborrel die we begin januari voor onze buren hadden georganiseerd. We zaten met een man of twaalf rond onze grote eettafel, toen onze jonge overbuurman plotseling opstond, zijn keel schraapte en plechtig aankondigde dat hij ons iets wilde vertellen. Waarna hij stralend als een zon meedeelde dat hij en zijn vrouw hun eerste kind verwachten. Een knop die op openbreken staat. Jong leven dat onderweg is, waarvan we hopen dat het in de komende zomer tevoorschijn zal springen. We blijven onderweg naar morgen. Ondanks Trump, ondanks Poetin. Elke nieuwgeborene kan de messias zijn, bij wijze van spreken dan. Kortom: zolang er hoop is, is er leven!
Comments